„Wiesz co? Może powinieneś się trochę wyluzować. To pociąg, a nie spa” Włożyła słuchawkę z powrotem do ucha i odwróciła się, już kończąc rozmowę. Daniel siedział zamrożony, a za jego uszami wzbierało ciepło.
Zakłopotanie przyszło szybko i bezlitośnie – nie dlatego, że przesadził, ale dlatego, że ona sprawiła, że wyglądało to tak, jakby to zrobił. A teraz… Teraz pojawiły się spojrzenia. Czuł je jak reflektory na swoich plecach – najpierw subtelne, potem jedno po drugim: mężczyzna zerkający znad książki, kobieta dwa rzędy niżej zatrzymująca się w połowie pociągnięcia.