Nikt nic nie powiedział. Nikt nie musiał. Widział to w lekko zwężonych oczach, uprzejmym zaciekawieniu, sposobie, w jaki ludzie przesuwali się nieznacznie, aby lepiej słuchać. Stał się człowiekiem robiącym zamieszanie. Sceną. Problemem.
Nieważne, że mówił spokojnym tonem. Nieważne, że czekał. Wyjaśnił. Zapytał. Nie mylił się, ale w tym momencie czuł się głupio, że próbował mieć rację. Odwrócił się powoli, celowo. Jego ramiona zacisnęły się. W ustach mu zaschło.