Ktoś za nimi: „Nie bez powodu nazywają to cichym samochodem” Inny głos, niski, ale wyraźny: „Po prostu pozwoliła mu tak jechać” Spojrzenie matki osłabło. Rozejrzała się dookoła. Twarze się odwróciły. Nie wszystkie, ale wystarczająco dużo. Nikt nie patrzył na nią bezpośrednio, ale czuła na sobie ciężar tego spojrzenia – ciszę, osąd, ciche potępienie w każdym spojrzeniu.
Opuściła oczy. Potem spojrzała na syna. Jej wyraz twarzy stwardniał. „Zobacz, co zrobiłeś – wysyczała pod nosem. Chłopiec skrzywił się. „To była tylko woda – warknęła. „Zawstydziłeś mnie. Od godziny kopiesz siedzenie tego mężczyzny. Mówiłam, żebyś siedział spokojnie. Ale nie..