Po prostu odstawił pusty kubek na tacę, delikatnie oparł głowę o chłodną szybę okna i zamknął oczy. Pociąg dudnił miarowo. Nie było więcej kopnięć. Ani jednego. Gdy pociąg się zatrzymał, pasażerowie zaczęli wychodzić.
Daniel wstał, wygładził płaszcz i dołączył do powolnej procesji w przejściu. Gdy mijał rząd chłopców, matka nie patrzyła na niego. Jej twarz była zarumieniona, a szczęka zaciśnięta. Skupiła się na wkładaniu chusteczek do torebki, która nie zamykała się już prawidłowo.