Fragmenty w końcu zatrzasnęły się na swoim miejscu. To, co wydawało się przypadkowym szumem technicznym, teraz tworzyło spójny wzór, prowadzony przez jedyną osobę, która najlepiej znała jego język. Helen poczuła dreszcz. To był pierwszy raz, kiedy jego przemówienie wydawało się mniej jak powrót do zdrowia, a bardziej jak opóźniony alarm.
Rachel pomogła Helen szybciej rozszyfrować jego mowę. Z pamięci o jego pracy wyjaśniła, jak dokładnie miasto za wzgórzem było katastrofą ekologiczną czekającą na rozwój. Wspólnie stworzyli prymitywną mapę planu na szpitalnym papierze.