Wyszeptał ponownie, tym razem głośniej, ale sylaby mu się plątały. „Ma…rr…in…rr…ewakuować.” Mięśnie jego szyi napięły się; czujniki zamrugały na czerwono, rejestrując puls przyspieszający z powodu czegoś głębszego niż ból. Helen podtrzymała jego ramię, mrucząc uspokajająco, choć niepokój rozchodził się po jej klatce piersiowej jak echo spod ziemi.
„Spokojnie – powiedziała. „Jesteś w Memorial Medical Center” Zamrugał, jakby te słowa nic nie znaczyły, a jego wzrok omiatał pomieszczenie pełne maszyn, cyfrowych ekranów i sterylnego światła. Dla człowieka, który po raz ostatni był przytomny tak dawno temu, nawet bezpieczeństwo musiało wyglądać obco, jakby przez pomyłkę obudził się w przyszłości.