Helen patrzyła przez drzwi, jak Rachel czyta z jego zwietrzałego notatnika. Jej głos rozchodził się po pokoju niczym powracający przypływ. Między nimi leżał jego stary ołówek i otwarta strona. Brat i siostra kończyli opowieść, a ostatni błąd między nimi w końcu się zamknął.
Na zewnątrz zmierzch spowijał miasto niczym stygnąca lawa. Helen stała przez chwilę pod szpitalną markizą, świat ucichł po miesiącach wstrząsów, alarmów i nagłówków gazet. Pomyślała, że niektóre przebudzenia przywracają więcej niż pamięć; odkrywają niedokończone prawdy i dostarczają je z powrotem ludziom, którzy nigdy nie przestali słuchać.