Jego skany wykazały łagodne blizny neuronowe. To wystarczyło, by wyjaśnić częściową utratę pamięci i chaotyczną mowę, ale nie uparte zlepki technicznych terminów, które wciąż powracały. Nie bełkotał bzdur. W tym chaosie kryła się struktura. Helen czytała stare notatki o północy, próbując zrozumieć, jak wiedza przetrwała tam, gdzie tożsamość się rozpadła.
Podczas jej kolejnej wizyty obudził się nagle, z szeroko otwartymi oczami i dezorientacją. Zanim zdążyła się odezwać, jego palce zacisnęły się słabo wokół jej nadgarstka. „Raport… ostrzeżenie… niebezpieczne…” wyszeptał. Reszta wyszła jako splątany ciąg spółgłosek. „Pod… klifem.” Jego brwi zmarszczyły się z frustracji, jakby słowa go zdradziły.