Do tej pory Nathan trząsł się, a jego dłonie były wilgotne. Nie potrafił zracjonalizować tego wszystkiego. Odgłosy, cienie, nagły spadek temperatury – to wszystko było zbyt wiele. Czuł, jak w jego piersi narasta panika. Jego myśli gnały, gdy próbował zrozumieć panikę narastającą w jego klatce piersiowej.
Nagły stukot odbił się echem po korytarzu, ostry i wstrząsający. Serce Nathana przyspieszyło, gdy dźwięk rozbrzmiał w kostnicy, ale nie mógł zebrać sił, by sprawdzić, czy to żart, czy coś innego. Szybko wysłał SMS-a do swojego przełożonego: Źle się czuję, idę do domu na noc. Następnie, bez zastanowienia, zabrał swoje rzeczy i wyszedł.