Jeden z funkcjonariuszy zapytał, kiedy ostatni raz widział Clarę osobiście. Adam otworzył usta, by odpowiedzieć, ale jego pewność osłabła. Pamiętał wspólne poranki i rozmowy na kanapie, ale nic z tego się nie zgadzało. Daty rozmywały się, chwile nakładały na siebie, pozostawiając go chwytającego się fragmentów czasu.
Panika przepłynęła przez niego jak lód. Jego wspomnienia były żywe, ale dowody przeczyły mu na każdym kroku. Czy źle zapamiętał ich ostatni wspólny weekend? Czy wydawała się odległa? Czy przeoczył oznaki czegoś głębszego? Każde pytanie drążyło go jeszcze bardziej.