Funkcjonariusze zadawali więcej pytań na temat nawyków, rutynowych czynności i ostatnich zachowań Clary. Odpowiedzi Adama wahały się, zmieniały w połowie zdania, zaprzeczając wcześniejszym stwierdzeniom. Nie rozumiał, dlaczego rzeczy, które kiedyś znał z przekonaniem, nagle stały się śliskie i trudne do wyartykułowania.
Jego niepokój, że zostanie uznany za odpowiedzialnego za jej zaginięcie, przekręcał wszystko, zaciemniając wspomnienia strachem. Wspomnienia w jednej chwili były ostre, a w następnej zamazane. Strach go pustoszył, sprawiając, że nie był w stanie zaufać własnym opowieściom. Każdy szczegół, który oferował, wydawał się wyślizgiwać z jego uścisku, gdy tylko go wypowiedział.