Nagle, niczym odłamki, wspomnienia Adama zamigotały – Klara pakująca pudła, jej cichy głos wyjaśniający, że potrzebuje przestrzeni, jej drżące ręce, gdy się żegnała. Odciął się od tego, trzymając się rutyn i rytuałów, które już nie istniały.
Pamiętał, jak odszedł, odmawiając wysłuchania jej ostatnich słów, ukrywając wszystko pod twierdzeniem, że wszystko jest w porządku, że nic się nie kończy. Zastąpił rozstanie zaprzeczeniem tak kompletnym, że czuł się jak prawda.