Napisał do niej list, którego nigdy nie zamierzał wysłać, pozwalając wdzięczności i smutkowi rozlać się na kartce. To nie było zamknięcie, nie do końca, ale czuł się jak pierwszy krok w kierunku zaakceptowania tego, co zawsze było prawdą.
Pewnego spokojnego poranka Adam wyszedł na zewnątrz, by zaczerpnąć świeżego powietrza. Miasto wydawało się inne, jakoś łagodniejsze. Wziął głęboki wdech, pozwalając przeszłości w końcu rozluźnić swój uścisk. Uzdrowienie zajmie trochę czasu, ale po raz pierwszy od tygodni poczuł słaby, kruchy kształt początku.