Razem zaczęli tworzyć nowe wspomnienia, czcząc pamięć Toma, jednocześnie budując przyszłość, która uznała ich wspólną stratę i świętowała nowo odkryte zrozumienie. Wspólnie uczestniczyli w wydarzeniach społeczności, pracowali nad projektami, którymi pasjonował się Tom, a nawet planowali małe wycieczki do miejsc, które były ważne dla Toma i rodziny.
W miarę upływu czasu Jason nie mógł się doczekać spędzania czasu z Susan. Chociaż smutek nigdy w pełni nie zniknął, stał się mniej surowy i przytłaczający. Ich wspólna strata zbliżyła ich do siebie, a Jason zaczął postrzegać Susan jako część rodziny. Nigdy nie mogła zastąpić jego mamy, ale wniosła do jego życia własne ciepło i mądrość, kiedy najbardziej tego potrzebował. Razem uczcili pamięć jego taty, ciesząc się życiem, sprawiedliwością i rodziną. Wciąż zdarzały się trudne dni, ale Susan była przy nim, by razem przez nie przejść. Jason odnalazł w niej troskliwą matczyną więź, której tak długo mu brakowało.