Ethan wskazał na linię, zdyszany. „Na torach leży szczeniak. Żyje, ale się nie rusza. Nadjeżdża pociąg Mężczyzna zmarszczył brwi, a jego oczy zwęziły się, jakby decydował, czy mu uwierzyć. „Jesteś pewien, że to nie śmieci? To się zdarza cały czas
„Czy śmieci się ruszają?” Ethan odparł. „Proszę, spójrz!” To wprawiło go w ruch. Kapitan stacji chwycił swoje okulary polowe z haka i wyszedł na zewnątrz. Oparł łokcie na poręczy, skanując oświetloną słońcem okolicę. Sekundy dłużyły się niemiłosiernie. Ethan nie słyszał nic poza niskim szumem pod stopami i słabym tykaniem stygnącego metalu.