„Ładnie wyglądasz – powiedziała, zmuszając się do uśmiechu. Odwzajemnił uśmiech, choć jego oczy były zmęczone. „Nie będzie mnie tylko kilka godzin. Przyjąłem kolejnego klienta „Nie spiesz się – powiedziała łagodnie. „Będę tutaj I była.
Później tej nocy, kiedy wrócił, była zbyt słaba, by usiąść. Pomagał jej popijać wodę, trzymał szklankę, gdy drżała jej ręka. Nie narzekał, gdy potrzebowała go, by ponownie dopasował jej poduszki lub gdy pielęgniarka poprosiła go, by odsunął się na bok na kolejną rundę leków. Po prostu patrzył na nią – nie litując się, nie niecierpliwiąc, po prostu… pusty.