Zaśmiał się cicho, co nie brzmiało jak śmiech. „I co mam zrobić? Siedzieć tu i patrzeć jak śpisz? Słowa uderzyły mocniej, niż zamierzał. Jego twarz natychmiast złagodniała, a w oczach pojawiło się poczucie winy. „Nie miałem tego na myśli Przytaknęła, udając, że to nie boli. „Wiem.”
Ale później, gdy pielęgniarka dostosowała jej kroplówkę, a światła przygasły, Clara powtarzała te słowa raz za razem. Siedzieć tu i patrzeć jak śpisz. Nie chciał już tu być – nie do końca. Chciał odzyskać swoje życie. I po części nie mogła go za to winić.