Spojrzała na niego, studiując staranną maskę troski na jego twarzy. „Mogę zobaczyć twój telefon? Zamarł. Było to tak nieznaczne, że ktokolwiek inny mógłby to przeoczyć – ale nie ona. „Co? – powiedział, śmiejąc się cicho. „Dlaczego?” „Po prostu chcę go zobaczyć – powiedziała. Jej ton był spokojny, ale zdradziło ją drżenie ręki.
Westchnął, westchnął jak ktoś zmęczony odgrywaniem roli. „Clara, daj spokój. Naprawdę myślisz, że teraz jest na to czas? Nie odwróciła wzroku. „Myślę, że zasłużyłam na prawdę Powietrze między nimi zgęstniało. Zawahał się, po czym odstawił filiżankę trochę zbyt mocno.