Po chwili odwrócił się i wyszedł – bez pożegnania, bez oglądania się za siebie. Po jego odejściu pokój wydawał się większy, jakby nawet powietrze nie wiedziało, co ze sobą zrobić. Kiedy Maggie wróciła później, zastała Clarę siedzącą wyprostowaną po raz pierwszy od wielu dni, z bladą, ale opanowaną twarzą.
„Kochanie – wyszeptała Maggie – co się stało? Clara odwróciła się do matki, jej głos był spokojny, ale pusty. „Odszedł Maggie sięgnęła po jej dłoń z wilgotnymi oczami. „Więc wciąż mnie masz Clara powoli skinęła głową. „To wszystko, czego potrzebuję