Clara nie zapytała. Po prostu odwróciła twarz w stronę okna, udając, że nie usłyszała załamania w głosie matki. Po dłuższej chwili ciszy wyszeptała: „Mamo… co robimy?” Maggie usiadła obok niej, wygładzając koc na drżących dłoniach. Jej uśmiech był cienki, a oczy szkliste. „Zostaw to mnie – powiedziała cicho. „Coś wymyślimy
Ale sposób, w jaki jej palce zaciskały materiał, opowiadał inną historię – historię strachu, desperacji i miłości wystarczająco silnej, by stawić czoła obu. Dni mijały pod znakiem bólu i niepewności. Ciało Clary walczyło, kruche, ale nie chciało się poddać. Pewnego ranka Maggie wpadła do pokoju ze łzami w oczach – tym razem łzami ulgi.