Clara przeprowadziła się do małego mieszkania w centrum miasta – światło słoneczne w każdym oknie, zapach farby i herbaty wypełniający kąty. Zaczęła ponownie uczyć w niepełnym wymiarze godzin, a jej ręce były wystarczająco stabilne, by prowadzić pędzel. Blizny pozostały, niewidoczne i inne, ale nosiła je z cichą dumą. Pewnego popołudnia, miesiące później, rozległo się pukanie do jej drzwi.
Kiedy je otworzyła, stał tam Evan. Wyglądał na mniejszego – nie fizycznie, ale zużyty. Jego włosy były rzadsze, a koszula pognieciona. Pewność siebie, którą kiedyś nosił jak zbroję, zniknęła. Uśmiechnął się niezręcznie, trzymając kawę w dłoni jak ofiarę pokoju.