Malowała małe rzeczy – pomarańcze, dłonie, park za oknem – fragmenty życia, do którego chciała wrócić. Evan wieszał je w pobliżu jej łóżka, choć ostatnio jego wzrok bardziej skupiał się na telefonie niż na jej pracach.
Szpital stał się jej drugim domem – jego ciche sygnały dźwiękowe, antyseptyczny zapach i niekończące się białe korytarze były tak znajome, jak jej własne mieszkanie. Evan wciąż tam był, jej niezmienny przez cały czas. Ale nawet stałe elementy zaczynają pękać pod presją.