Amelia osuszyła ręce i wyprostowała sukienkę, biorąc ostatni głęboki oddech przed wyjściem. Wracając do stolika, przeskanowała bar, szukając jakichkolwiek oznak, że kelner zareagował na jej prośbę.
Jej nerwy były napięte i kurczowo trzymała się nadziei, że nie będzie musiała dłużej samotnie stawiać czoła Jonathanowi. Wracając do stolika, zmusiła się do uśmiechu i usiadła, jakby nic się nie stało. Jonathan przyglądał się jej uważnie, z nieodgadnionym wyrazem twarzy.