Gdy kelner przyniósł menu z napojami, podniosła wzrok, mając nadzieję, że zobaczy znak, że nadchodzi pomoc, ale nic nie było. Minuty ciągnęły się, a z każdą mijającą sekundą jej niepokój się pogłębiał. Czy kelner jej nie zrozumiał? Czy naprawdę była zdana tylko na siebie? W tym momencie bar był prawie pusty.
Jonathan spoglądał na zegarek, jego cierpliwość wyraźnie się wyczerpywała. Amelia udawała, że przegląda menu, jej umysł był zbyt rozbiegany, by skupić się na słowach. Drinki dotarły, a zniecierpliwienie Jonathana było namacalne.