Zmusiła się do skupienia, tłumiąc rosnącą panikę. Musiała zabrać dzieci w bezpieczne miejsce. Delikatnie zebrała je, prowadząc wciąż oszołomioną grupę z powrotem przez las. Każdy krok wydawał się cięższy, a ona wciąż spoglądała w niebo, na wpół spodziewając się, że dziwny obiekt powróci.
Las wydawał się ciemniejszy, bardziej złowrogi, ale Theresa kontynuowała, prowadząc dzieci znajomą ścieżką w kierunku szkoły. W jej głowie kłębiło się od pytań, ale jej priorytetem było wyprowadzenie ich z lasu, z dala od tego, co właśnie napotkali.