Złapany między radością a smutkiem, Derrick wydał z siebie drżący śmiech. „Usunąłem połowę tych e-maili” – przyznał, a oczy zaszły mu łzami. „Nie miałem pojęcia, że ludzie przekazują darowizny” Kobieta delikatnie ścisnęła jego ramię. „Cóż, robili to. I nadal to robią. Twój pies ma prawdziwą szansę”
Przytłoczony Derrick zacisnął drżącą dłoń na ustach. Ulga przepłynęła przez niego jak fala przypływu, niemal go przewracając. Chwycił telefon kobiety, jakby był kołem ratunkowym. „Dziękuję – wydusił z siebie, każdą sylabę przepełniając wdzięcznością. „To zmienia wszystko – Rusty może wreszcie żyć”