Emily wbiegła na frontowe schody i raz po raz dzwoniła dzwonkiem. „No dalej, otwórz!”, mamrotała niecierpliwie. Po czymś, co wydawało się wiecznością, kroki zbliżyły się i drzwi powoli się otworzyły. Emily zawołała: „Sophia, szukałam wszędzie…”
Zatrzymała się gwałtownie. Stała tam nie Sophia, ale mama jej przyjaciółki, którą Emily niejasno rozpoznała. Kobieta miała oszołomiony, zdezorientowany wyraz twarzy, ale było w nim coś jeszcze – może obrzydzenie? Gdy Emily przyjrzała się jej dokładniej, zauważyła, że kobieta jest zaniepokojona. Cofnęła się nawet o krok i zmarszczyła nos, jakby zobaczyła coś bardzo nieprzyjemnego.