Następnego ranka Emily obudziła się z palącym bólem na twarzy. Podeszła do lustra i sapnęła – jej skóra była wściekle czerwona, mocno opuchnięta i usiana sączącymi się pęcherzami. Ledwo mogła otworzyć zaskorupiałe oczy. Właśnie wtedy rozległo się pukanie do drzwi jej szpitala. Lekarz wszedł, trzymając kartę, z ponurym wyrazem twarzy.
„Obawiam się, że odkryliśmy przyczynę twoich objawów, Emily”, przerwał na chwilę, zanim kontynuował. Następne kilka minut wydawało się Emily zamazane. Widziała poruszające się usta lekarza, ale słowa nie do końca do niej docierały. Słyszała je i rozumiała, ale jej umysł był rozproszony. Wróciła myślami do tych godzin na plaży. Te godziny, które były dla niej kompletną plamą, ale teraz miały pełny sens.