Następnym razem Adrian zatrzymał się dobre dwadzieścia kroków od wilka. Schylił się, wybrał kamyk i rzucił go lekko tak, że wylądował z pluskiem w wodzie. Uszy wilka drgnęły, ale jego ciało pozostało niesamowicie nieruchome, jakby wyrzeźbione z kamienia.
Spróbował ponownie, tym razem rzucając większy kamień w stronę brzegu rzeki. Przeskoczył po kamieniach, zatrzymując się zaledwie dwie stopy od zwierzęcia. Z piersi wilka wydobył się niski pomruk, głęboki i gardłowy, wibrujący w ziemi. Adrian zamarł, puls mu walił. Mimo to bestia nie rzuciła się na niego.