Nie ruszył się z miejsca, wytężając słuch. Wilk wpatrywał się w niego, bursztynowe oczy płonęły z dziwną intensywnością. Potem dźwięk powrócił, bardziej miękki niż wcześniej – jak skowyt niesiony prądem. Klatka piersiowa Adriana zacisnęła się. Podszedł bliżej, ale wilk warknął i obnażył zęby.
Adrian cofnął się natychmiast, podnosząc ręce i pokazując poddanie. Warczenie wilka ucichło, ale nie uspokoił się. Jego spojrzenie powędrowało z powrotem na ziemię, a potem znów na niego. Ostrzeżenie mówiło: „Dość!” Jakikolwiek sekret krył się pod jego łapami, nie pozwolił mu go tak łatwo odkryć.