Zmusił się do pozostania w bezruchu, nie chcąc sprowokować go do przemocy. Przez chwilę drapieżnik i człowiek trwali w milczącej walce. Potem, jakby usatysfakcjonowany, wilk odwrócił łeb z powrotem w kierunku ziemi. Adrian odetchnął powoli, zdając sobie sprawę, że został ułaskawiony.
Później ulewny deszcz zamienił rzekę w wzburzoną taflę brązowej wody. Adrian w połowie spodziewał się, że wilk zniknie, wiedziony instynktem szukania schronienia. Jednak wilk pozostał, z sierścią przyklejoną do ciała, niewzruszony, nawet gdy woda lizała kamienie pod jego łapami.