Zatrzymała się, by popatrzeć, jak mewy kłócą się o martwego kraba, po czym szła dalej, nucąc do siebie. Kształt kłody zbliżył się, ale wciąż wyglądał niegroźnie. Przestała go zauważać, bardziej skupiając się na zimnej bryzie i jednostajnym szumie fal przetaczających się po plaży.
Nagły mokry podmuch za nią zagrzechotał jak podmuch wiatru. To nie był wiatr – usłyszała głęboki, miarowy oddech, niemal westchnienie. Potem po piasku rozniósł się niski warkot. Na jej ramionach pojawiła się gęsia skórka. Odwróciła się i zamarła.