Siedziała, wstawała, znów siedziała – nie mogąc pozostać w bezruchu. Każde tyknięcie zegara uświadamiało jej kruchość tego stworzenia. Co jeśli sieć uwięziła je na wiele dni? Co jeśli woda morska zmieszana z olejem już zatruła jego krew? Wyobraziła sobie większego niedźwiedzia, czekającego na zimnym piasku, nieświadomego sygnałów laboratoryjnych i kroplówek.
Inny technik przeszedł obok, niosąc malutką rurkę dotchawiczą nasączoną smarem. „Jak źle?” Zapytała Tessa. Kobieta odetchnęła. „Najgorszy, jaki widziałam w tym sezonie. Zazwyczaj ptaki przychodzą w takim stanie, nie ssaki” Zniknęła w sali chirurgicznej.